reklama

środa, 28 września 2011

W Dolinie Pałaców - Łomnica, Wojanów








 
Tym razem proponuję wycieczkę w Kotlinę Jeleniogórską, która oferuje nie tylko piękne widoki gór, ale i wspaniałą przyrodę, pośród której kryją się liczne zabytki śląskiej historii,  kościoły, a przede wszystkim pałace. Nie jest możliwe opisać je wszystkie, chciałabym w tym tekście zachęcić wszystkich do odwiedzenia dwóch pięknych, już odnowionych obiektów w Łomnicy i Wojanowie.
Łomnica ma bardzo malownicze położenie wzdłuż rzeki Bóbr i jest oddalona tylko o 5 km od centrum Jeleniej Góry, 14 km do Karpacza. Stąd można zorganizować sobie krótkie wycieczki piesze lub rowerowe do rezerwatu przyrody Rudawy Janowickie lub do pobliskich miejscowości, w których także znajdziemy wiele ciekawych zabytków. W samej Łomnicy znajduje się kościół z pięknym barokowym wnętrzem oraz największa atrakcja turystyczna – zespół pałacowy (fot. 1), który składa się z dużego pałacu oraz małego, tzw. pałacu wdowy. Zespół pałacowy położony jest w środku 9-hektarowego parku nad rzeką Bóbr. Cenny architektonicznie obiekt został prawdopodobnie wybudowany przez architekta Martina Frantza w XVIII w.. Właścicielami pałacu była szlachecka rodzina von Sedlitz, potem zamożny kupiec z Jeleniej Góry Christian Mentzel, a od 1835 r. do II wojny światowej rodzina von Küstritz (za: http://www.schloss-lomnitz.de/).
Obecnie obiekt jest własnością spółki, w której większość udziałów ma potomek ostatnich właścicieli sprzed wojny. W latach 90-ych udało mu się od gminy odkupić pałac w stanie kompletnej ruiny, ale dzięki wielkiej determinacji  i zaangażowaniu cały zespół pałacowy jest w chwili obecnej pięknie odrestaurowany i tętni życiem.  
Pałac  wdowy (1803-1804) funkcjonuje obecnie jako hotel z 11 indywidualnie urządzonymi pokojami i 5 apartamentami, restauracją serwującą regionalne dania, w dużym czynne są stałe ekspozycje dot. historii tego regionu.  Pani von Küstritz jest managerem całego zespołu pałacowego, osoba miła i energiczna (każdy gość ma  poczucie, jakby był  gościem wyjątkowym dzięki rodzinnej atmosferze, jaka tam panuje), dba o wszystko i realizuje konsekwentnie plany dot. rozwoju pałacu. Ostatnio odnowiono zabudowania folwarczne, gdzie mieści się restauracja, sklep z pamiątkami i piekarnia z ręcznie wyrabianym chlebem, za zabudowaniami rozpościera się spory ogród warzywny, na łąkach pasą się konie i owce. Odwiedzający mogą się poczuć, jak w  prawdziwym szlacheckim dworku. Wszędzie widać tam rękę kobiety, która dba o detale J.
Zupełnie inny charakter ma pałac w Wojanowie (fot. 2), oddalony w linii prostej od Łomnicy ok. 400 m ale oddzielony naturalną granicą – Bobrem. Majestatyczna bryła zamku, strzeliste wieżyczki, elegancka biel elewacji robią na turystach wielkie wrażenie.  Pierwotnie renesansowy pałac z czterema wieżami został w latach 1603-1607 rozbudowany przez Nikolausa Seidlitza, w 1642 doszczętnie zniszczony przez Szwedów, w 1667 odbudowany przez Christopha Seidlitza. Pałac był jeszcze dwa razy przebudowywany, w barokowym stylu po 1754 r. i w  neogotyckim – w latach 1832-1833 (przez architekta z kręgu Schinkla) z inicjatywy króla Prus.  W kolejnych latach rozbudowano wnętrza, dobudowano oranżerię i park. Niestety zostały one w przeszłości zniszczone, zachował się jedynie portal renesansowy z 18 herbami (1607), sala balowa  z dekoracjami klasycystycznymi i polichromie na emporach (za: http://www.neisse-nisa-nysa.org/).
W chwili obecnej w pałacu i budynkach folwarcznych znajduje się hotel, ośrodek spa&wellnes i centrum konferencyjne.
To tylko dwa pałace z Kotliny, a jest ich znacznie więcej, jedne odnowione, drugie czekające na swoją szansę. Mam nadzieję, że za kilka lat Dolina Pałaców będzie znaczącym  regionem na mapie turystycznej Polski, konkurencyjnym dla zagranicy. Jak donoszą media, ostatnimi czasy podupadającymi pałacami w Dolinie Bobru zainteresował się książę Karol.  Wprawdzie nie zapowiada się, żeby któryś z nich kupił (co niewątpliwie przyczyniłoby się do wzrostu atrakcyjności regionu), ale najprawdopodobniej obejmie patronatem działania polsko-brytyjskiego zespołu stworzonego do ratowania zabytkowych budowli. W Dolinie Pałaców  znajduje sie ponad 30 pałaców i pałacyków; w większości odrestaurowanych obiektów działają hotele, restauracje, co daje temu regionowi wielki potencjał turystyczny (często porównuje się go do Doliny Loary we Francji). Aspiracją władz województwa jest wciągnięcie  - w przyszłości - Doliny Pałaców na Listę światowego  dziedzictwa UNESCO, czego im z całego serca życzę.

poniedziałek, 26 września 2011

Żywiec - czy rzeczywiście wszystko jasne?




Na dźwięk słowa Żywiec większość osób, szczególnie panów, zaczyna myśleć o piwie J. Tymczasem Żywiec, miasto ok. 32-tysięczne, ma bardzo długą i bogatą w wydarzenia historię (od XIX w. przeplataną piwem), swoje okresy świetności, wiele atrakcji turystycznych w mieście, no i oczywiście jest też bazą wypadową dla miłośników sportów zimowych.
Miasto powstało na przełomie XIII/XIV w. (prawa miejskie w 1323 r.) i wchodziło w skład księstwa cieszyńskiego, potem oświęcimskiego, w 1457 r. sprzedane królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi, który nadał dobra żywieckie, zwane odtąd Państwem Żywieckim, rodowi Komorowskich. Z tego okresu pochodzi też Stary Zamek, później kilkakrotnie przebudowywany, konkatedra Narodzenia NMP (Nowy Zamek powstał w końcu XIX w. z inicjatywy Habsburgów). W kolejnych stuleciach Państwo Żywieckie przechodziło kolejno pod władanie Wazów (1624-1678), Wielopolskich (1678-1838) i wreszcie Habsburgów (1838-1944). Wykorzystując bardzo sprzyjającą koniunkturę w Europie, industrializację, rozwój kolei, ostatni panujący przyczynili się do najszybszego rozwoju miasta, otwierając obok całego szeregu fabryk m.in. browar. W tym okresie powstało również szereg budynków reprezentatywnych dla miasta, np. ratusz, dworzec kolejowy, kościół św. Marka, kaplica św. Floriana, cmentarz żydowski (ciekawostką jest, że Żywiec do końca II wojny światowej zachował przywilej „De non tolerandis Judaeis” zabraniający Żydom osiedlania się w granicach miasta. Trzeba jednak pamiętać, że granice miasta przebiegały w innych miejscach niż obecnie, za: www.wikipedia.pl). W 1895 r. Państwo Żywieckie przejął Karol Stefan zapoczątkowując żywiecką linię tego rodu, bardzo zasłużoną dla tego regionu. Ostatni właściciel Państwa Żywieckiego, Karol Olbracht, odmówił podpisania volkslisty i przyjął obywatelstwo polskie). Od 2000 r. w części Nowego Zamku wróciła z zagranicy i mieszka jego córka, Maria Krystyna Altenburg (władająca nienaganną polszczyzną).
W Polsce i na świecie miasto kojarzone jest przede wszystkim z warzonym od 1856 r. piwem. Browar Żywiecki, drugi co do wielkości producent piwa w Polsce, ma wśród zwolenników piwa ustaloną renomę, ale cały czas dba o swoją promocję. Taką promocją jest też otwarte w 2006 r. Muzeum Browaru Żywiec – niezwykłe muzeum, jak na nasze warunki nowatorskie, interaktywne, gdzie można wszystkiego dotknąć, sprawdzić. Zwiedzanie zaczyna się od Sali Trzech Żywiołów (wody, jęczmienia i chmielu), potem zwiedzający zapoznają się z makietą browaru, by  następnie udać się do wehikułu czasu, który przenosi ich w czasie do  1881 r. Oczom gości ukazuje się w następnych salach żywiecka ulica z tego okresu, karczma z charakterystycznymi atrybutami i odgłosami, historia browaru w okresie międzywojennym, okres II wojny światowej (tu można m.in. obejrzeć wywiad z arcyksiężną Marią Krystyną Habsburg, w którym opowiada o losach swojej rodziny podczas wojny). Przedostatnim etapem zwiedzania jest labirynt obrazujący czasy PRL-u i ukoronowaniem - mała degustacja świeżo warzonego piwa (każdy zwiedzający dostaje też mały prezent). Na terenie  Browaru działa też Piwiarnia Żywiecka, sklepik z gadżetami Muzeum Browar. Na dzień dzisiejszy mało jest jeszcze w naszym kraju muzeów angażujących odwiedzających do aktywnego zwiedzania, Muzeum Browaru gwarantuje miłe spędzenie czasu i poznanie swojej historii w niebanalny sposób. (Bilety wstępu należy rezerwować wcześniej przez Internet, ale pojedynczy zwiedzający nie mający rezerwacji zostają zwykle bez problemu dołączani do grup). A zatem – miłego zwiedzania!

Z wizytą u Księżnej Daisy - Pszczyna, Promnice




Dla większości osób zamieszkałych na Górnym Śląsku Pszczyna jest doskonale znanym miejscem, „perełką Górnego Śląska”, prawie zawsze kojarzonym z księżną Daisy. Obywatele Pszczyny są jej wdzięczni za tę „zaoczną” promocję miasta, czego dowodem jest umieszczenie rzeźby księżnej na rynku (można przysiąść koło księżnej i zrobić sobie z nią piękne zdjęcie - fot 1.).  
Księżna Maria Teresa Oliwia Hochberg von Pless, ur. jako Mary Theresa Olivia Cornwallis-West, nazywana Daisy (ur. 28.06.1873 zm. 29.06.1943) – arystokratka angielska związana z zamkiem w Pszczynie i w Książu (www.wikipedia.pl). Piękna, inteligentna, niezależna Angielka, wyszła  w 1891 r. za mąż za księcia pszczyńskiego Hansa Heinricha XV Hochberga. Uwielbiana przez męża, który spełniał każdą zachciankę swojej Daisy (stokrotka), nie odwzajemniała jednak jego uczucia, interesowały ją raczej salony i bale, ale też, szczególnie w późniejszych latach, często i chętnie pomagała potrzebującym. Z Janem Henrykiem miała trzech synów (córka zmarła jako niemowlę. Skomplikowane i momentami mroczne dzieje tej rodziny można prześledzić oglądając film „Magnat” z Janem Nowickim, Bogusławem Lindą i in.). Małżeństwo rozpadło się po I wojnie światowej,  w 1923 r. nastąpił rozwód i od tego czasu aż do śmierci księżna mieszkała na zamku w Książu.
Zaraz po ślubie jednak, w grudniu 1891 r. księżna przyjechała do Pszczyny (Pless) i tam głównie żyła aż do wybuchu I wojny światowej. Zamek był wtedy po kolejnej, gruntownej przebudowie (1870-1876), ale – delikatnie mówiąc – nie zachwycił Daisy. Oceniła go jako obiekt monumentalny, zimny, zbyt luksusowy a przy tym mało komfortowy i niewygodny. Dzięki jej staraniom w pałacu zrobiono m.in. przy sypialniach łazienki i przebudowano park (ok. 156 ha, dziś można obejrzeć część założeń parkowych). Przed I wojna światową gospodarze pałacu prowadzili bardzo wystawne życie (gościem był m.in. cesarz Wilhelm II, z którym jakoby księżna Daisy miała mieć romans), a to dzięki ogromnej fortunie, jaką posiadali. Von Hochbergowie byli właścicielami licznych kopalń, hut, cegielni, elektrowni i in. W latach 1914-1917 pałac odegrał wielkie znaczenie w historii Europy  - był cesarską Główną Kwaterą i siedzibą sztabu wojsk niemieckich. Tutaj bywali marszałek Hindenburg i szef sztabu gen. Ludendorff.  Pałac miał dużo szczęścia podczas II wojny światowej i przetrwał nieuszkodzony działania wojenne. Po wkroczeniu Armii Czerwonej w lutym 1945 r. do miasta, w pałacu umieszczono szpital i, jak mówią przewodnicy, dowódcy wojsk radzieckich pałac zawdzięcza fakt, że wnętrza nie zostały wtedy przez szabrowników i innych „zainteresowanych” doszczętnie zniszczone i rozgrabione (zamek w Książu miał mniej szczęścia). W tej sytuacji można było już w 1946 r. udostępnić część pomieszczeń do zwiedzania. Pałac w Pszczynie należy do nielicznych muzeów tego typu w Polsce, które zachowały historyczne, tak bogate wyposażenie (w pszczyńskim pałacu 80% wyposażenia jest oryginalna!). Szczególnie duże wrażenie robi salon wielki i biblioteka oraz sala lustrzana, gdzie odbywają się często koncerty muzyki klasycznej. W weekendy przyjeżdża wielu odwiedzających nie tylko żeby zwiedzić pałac, ale też żeby pospacerować po rozległym, romantycznym parku, obejrzeć pawilon herbaciany na wyspie, mosty na kanałach, bramę chińską, zajrzeć do oddanej niedawno do użytku zagrody żubrów, zwiedzić skansen „Zagroda wsi pszczyńskiej” (więcej na temat parku zob.: http://www.parkiogrody.blogspot.com/2011/12/w-pszczynskim-parku.html). Obecnie odnawiana są pałacowe stajnie i ujeżdżalnia. Z parku można przejść na urokliwy pszczyński rynek z wieloma restauracjami i kawiarniami (restauratorzy promują miejscowe specjały). Przy rynku znajdują się kolejne zabytkowe obiekty godne uwagi, np. ratusz, Brama Wybrańców, kamienica Frykówka, kościół Wszystkich Świętych.  Również wielbiciele gry w golfa znajdą tu coś dla siebie: na terenach parkowych działa od kilku lat pole golfowe (ok. 30 ha, 9 dołków).
Jak wcześniej wspomniałam, księżna Daisy nie była początkowo zachwycona pszczyńskim pałacem, o wiele bardziej ceniła sobie pobyt swój i z dziećmi w oddalonym o kilkanaście kilometrów zameczku myśliwskim w Promnicach (fot. 3, dojazd od m. Kobiór k. Tychów), gdzie nie było sztywnej etykiety dworskiej, blichtru i tylu gości. Księżna pisała w pamiętnikach, że czuła się tam szczęśliwa, kochała Promnice, ponieważ jest to miejsce małe ale architektonicznie malownicze i niewielka powierzchnia wyklucza organizowanie tam przyjęć, dzięki czemu można spędzać czas tylko z najbliższą rodziną (za: http://www.promnice.pl/). Zameczek zachował po dziś dzień nadaną mu w 1868 r. formę z drewnianym wykończeniem wnętrz i licznymi atrybutami myśliwskimi. W chwili obecnej znajduje się tam hotel i restauracja, a wokół rozciągają się lasy – byłe tereny łowieckie Hochbergów i piękna panorama na jezioro.

sobota, 24 września 2011

Dużo wież, dobre widoki* - Bautzen (Budziszyn)




… *tak reklamuje się Bautzen (Budziszyn) na swojej stronie internetowej (www.bautzen.de).  I rzeczywiście, jadąc autostradą A4 z Polski do Drezna rozciąga się w pewnym momencie przepiękna panorama budziszyńskiej starówki z 17 wieżami i górującym nad miastem zamkiem, z których z pewnością jest piękna perspektywa (chociaż myślę, że autorom reklamy nie o to chodziło)…
Podobnie jak Görlitz (o którym pisałam w poprzednim poście), Budziszyn również nie jest naszym częstym celem turystycznym, chociaż ma wiele do zaoferowania. To stosunkowo niewielkie miasto (ok. 40 tys. mieszkańców), położone nad Szprewą, ma ponadtysiącletnią historię, a swoją wysoką rangę na przestrzeni wieków zawdzięcza w dużej mierze położeniu na szlaku handlowym via regia, prowadzącym z południa Europy na północ. Miasto jest kulturalnym i politycznym centrum Serbołużyczan, narodu, który mimo iż stanowi tylko 10-procentową mniejszość na tym terenie (ok. 60 tys.), do dziś zachował swój język, folklor, tradycję i obyczaje. W mieście znajduje się jedyny w Niemczech dwujęzyczny teatr,  również niektóre nazwy ulic i obiektów są podane w niemieckim i łużyckim.
Centralnym punktem administracyjnym miasta jest ratusz (fot.3), gruntownie przebudowany w latach 1729-1732, ze średniowiecznym zegarem słonecznym na wieży. Kilkadziesiąt metrów dalej znajduje się dwuwyznaniowa katedra św. Piotra z XIII/XIV w. – protestanci dzielą się nią z katolikami od 1524 r. (!) Wnętrze powściągliwie wyposażone ale bardzo oryginalne, zewnętrzne ściany ozdobione  gotyckimi nagrobkami. W centrum zlokalizowanych jest 7 kościołów, w pięciu z nich odprawiane są msze. Kolejnym ważnym punktem na trasie zwiedzania jest  zamek Ortenburg (Hrad, fot. 2), pierwotny z ok. 955 r. dzisiejszy wygląd zawdzięcza przebudowie zainicjowanej przez króla Węgier Macieja Korwina (1469-1490). Zamek ma charakter gotycki z renesansowymi akcentami, dookoła zamku zachowane są fragmenty murów obronnych, a wejście do zamku prowadzi przez Wieżę Macieja (nazwaną  tak na cześć węgierskiego króla). Od 1971 r. na zamku znajduje się Muzeum Sorbistyczne. Po drugiej stronie dziedzińca znajduje się wspomniany Teatr Narodowy. Idąc w kierunku Szprewy zobaczymy kolejny charakterystyczny dla miasta obiekt – Alte Wasserkunst (wieża z urządzeniami do zaopatrywania miasta w wodę – od 1965 r. Muzeum Techniki, fot.1). 47-metrowa wieża jest elementem murów obronnych, pierwotnie zbudowana z drewna (ok. 1495), po pożarze w 1558 r. odbudowana z bloków kamiennych (za: www.wikipedia.de).
Podobnie jak mieszkańcy Pizy, również budziszynianie mają swoją „krzywą wieżę” (Reichenturm – Bohata veža, z 1490/1492 r.), odchyloną od pionu ok. 1,44 m. Z wieży rozciąga się wspaniała panorama na miasto i okolicę. To oczywiście nie wszystkie obiekty warte zwiedzenia, spacerując po starówce napotkamy wiele budynków, pomników itp. wartych obejrzenia. Myślę, że każdy znajdzie tu coś ciekawego dla siebie. Ja natomiast chciałabym jeszcze zachęcić odwiedzających do odwiedzenia jednej z licznych restauracji i skosztowania regionalnych potraw oraz zrobienia drobnych zakupów. Trzeba wiedzieć, że specjalnością Budziszyna jest  musztarda (Bautzner Senf), produkowana w przeróżnych wariantach i sprzedawana w specjalistycznych sklepach (Senfladen) jako produkt regionalny. Miejscowych specjałów można spróbować na licznych imprezach masowych organizowanych w Budziszynie, z których chyba najbardziej znany w tej części Niemiec jest jarmark bożonarodzeniowy, mający tradycję sięgającą 1384 r. Blisko 80 stoisk z różnymi specjałami czeka na odwiedzających, św. Mikołaj codziennie uroczyście otwiera okno adwentowego kalendarza, organizuje się uroczyste krojenie strucli i wiele innych atrakcji.
Budziszyn jest oddalony ok. 30 km od  granicy z Polską. Może więc warto się tam wybrać?

piątek, 23 września 2011

Nie tylko przejście graniczne - Görlitz




Zapewne większość czytających ten tekst osób przekraczała przed laty granicę polsko-niemiecką w Zgorzelcu/Görlitz i kojarzy to miejsce z ponurymi widokami zaniedbanych, brudnych  ulic (Od kilku lat nie ma potrzeby, udając się za granicę,  przejeżdżać przez miasto i rzeczywiście większość podróżnych nie zatrzymuje się tam, co uważam, jest poważnym błędem). Czy ktoś zastanawiał się, jak teraz wygląda Görlitz? Zapewniam, że można się bardzo mile zaskoczyć -  to miejsce zarówno na jednodniowe zwiedzanie, jak i na kilkudniowy pobyt…
Niewiele osób zdaje sobie sprawę z faktu, że w Görlitz znajduje się ok. 4000 zabytków architektury, od przykładów budowli gotyckich po secesję. Do najciekawszych należy z pewnością ratusz(fot.), którego najstarsze części pochodzą z XIV w. Na wieży ratuszowej zobaczymy zachowany oryginalny cyferblat zegara ratuszowego z 1524 r. Na rynkach (górnym i dolnym) możemy podziwiać wiele pięknie odrestaurowanych kamienic z podcieniami, wśród których najstarsza i chyba najpiękniejsza (również w skali całych Niemiec) to Schönhof z 1525 r. – obecnie siedziba jednego z muzeów (fot.), inna ciekawa kamienica to Ratsapoteke (apteka „ratuszowa”) z 1558 r., tzw. dom „biblijny” ze scenami ze Starego i Nowego Testamentu na fasadzie (Biblisches Haus - 1570). Warto również pomyśleć o drobnych zakupach i zajść do domu towarowego z przepięknymi, bogato zdobionymi wnętrzami (Jugendstilkaufhaus, obecnie należy do sieci „Hertie”) z 1912/1913 r. Jednym z najbardziej znanych i najstarszych budowli sakralnych miasta i całej Saksonii jest położony nad Nysą Łużycką potężny kościół św. Piotra i Pawła (fot., od 1372 główny kościół miasta, za: www.goerlitz.de), siedziba biskupa. Tam też  odbywają się znane miłośnikom muzyki organowej koncerty na Organach-Słońce Caspariniego (Sonnenorgel). Miłośnicy piwa również znajdą tam coś dla siebie: browar Landskron (1869), gdzie po dziś dzień produkuje się piwo według tradycyjnych receptur, proponuje zwiedzanie swoich obiektów oraz organizuje szereg znanych w okolicy imprez kulturalnych pod nazwą KULTurBRAUEREI (za: http://www.goerlitz.de/). Landeskrone to również kolejna atrakcja okolicy, z daleka widoczna góra (420m n.p.m.), która jest niczym innym, jak wygasłym wulkanem.
Stara zabudowa Görlitz  nie ucierpiała podczas działań wojennych 1939-1945, ale przynależność do NRD niestety na długie lata zahamowała jego rozwój. Punktem zwrotnym dla rozwoju miasta było zjednoczenie Niemiec; od tego momentu zaczęto renowację i to nie pojedynczych budynków a całych rejonów (np. renowację dolnego rynku zakończono w 1994 r.). Zjednoczenie spowodowało niestety dużą migrację młodych ludzi w celach zarobkowych do tzw. starych landów Niemiec, a skutkiem tej sytuacji  jest bardzo wysoka liczba pustostanów (ok. 7000) w mieście. W 2006 i 2010 r. miasto startowało w konkursie o miano europejskiej  stolicy kultury, a od 1998 r., razem z polskim Zgorzelcem tworzą  tzw. Europastadt (Europa-Miasto) i podejmują szereg wspólnych inicjatyw.

wtorek, 20 września 2011

Przedłużyć lato - termy Bania (Białka) i Bukowina Tatrzańska



Jesień za drzwiami a my odczuwamy niedostyt słońca, ciepła, kąpieli, dlatego proponuję sobotnio-niedzielny pobyt w termach w Bukowinie Tatrzańskiej i w Białce. Długie lata musieliśmy wyjeżdżać na Słowację lub Wegry żeby skorzystać z dobrodziejstw basenów termalnych i wreszcie mamy też nasze, polskie. Z czystym sumieniem mogę polecić wszystkim czytającym mój tekst obydwie termy: są to obiekty na najwyższym europejskim poziomie, bardzo nowoczesne, komfortowe, wspaniale wyposażone, z bogatą ofertą dla wszystkich grup wiekowych, zyskujące na atrakcyjności proporcjonalnie do obniżającej się temperatury :-).
Terma Bukowina Tatrzańska rozpoczęła działalność parę lat wcześniej, zyskując sobie coraz większe grono fanów. I nic dziwnego: na powierzchni ok. 4 ha zlokalizowano 12 basenów z urządzeniami masującymi (6 zewnetrznych i 6 wewnętrznych) z wodą o temperaturze 28-36 stopni, 8 saun, zjeżdżalnie, brodziki dla najmłodszych, gabinety spa & wellness, zabiegi specjalne  turbo sonic i vaku fitness (o ich skuteczności trudno mi coś powiedzieć - nie korzystałam), nie zapomniano o zapleczu gastronomicznym - na miejscu jest karczma i restauracja, a należność za posiłki  rejestruje się na specjalnych elektronicznych zegarkach, które wszyscy dostają przy nabyciu biletu. Wychodząc dokonuje się odczytu zegarków i ew. uregulowania należności za napoje, posiłki czy przedłużenie pobytu na basenach.  Zapewniam, że można tam spędzić wiele godzin nie nudząc się, niezaleznie od pory roku. W kompleksie Bukowina znajduje się również hotel, z którego można przejść bezpośrednio na teren basenów i do spa&wellness, ale jeśli ktoś chciałby tańsze noclegi, nie będzie z tym absolutnie żadnego problemu: zarówno w Bukowinie, jak i w Białce jest bardzo dobra baza noclegowa: dużo pensjonatów, prywatnych pokoi za niewygórowaną cenę.


Od lipca 2011 działa już Terma Bania w Białce Tatrzańskiej . W tej chwili na terenie obiektu trwają jeszcze  prace budowlane, ale sądząc z tempa robót niedługo zostaną zakończone. Ambicją inwestorów była zdaje się chęć zrealizowania obiektu zdecydowanie rózniącego się od termy w Bukowinie i trzeba przyznać, że cel został osiągnięty. W Bani również każdy coś dla siebie znajdzie, a zatem są baseny zewnętrze i wewnętrzne, zjeżdżalnie, masaże wodne, sauny, liczne bary, restauracje zarówno w obiekcie, jak i na terenie kompleksu. Myślę, że dla narciarzy mocnym argumentem będzie możliwość połączenia relasu w termie ze sportami zimowymi (tuż przy termach są wyciągi narciarskie - Kotelnica). W odróżnieniu od Bukowiny Banię podzielono na strefy: głośną dla młodszych gości i całych rodzin, z pięcioma wannami bąbelkowymi, zjeżdżalniami, falą, brodzikami itp.; cichą dla osób pragnących się zrelaksować i wyciszyć oraz saunarium&spa.
Trudno porównywać obydwa kompleksy a tym bardziej stwierdzić, który z nich jest atrakcyjniejszy, jeden i drugi mają swoje mocne strony i od indywidualnych uwarunkowań zależy, na który się zdecydujemy. Można odwiedzić podczas weekendowego wypadu obydwie termy (jak też i ja uczyniłam) i wyrobić sobie osobisty pogląd.

wtorek, 13 września 2011

Park Mużakowski - Bad Muskau. Park w dwóch państwach






Dzisiaj odwiedzimy Park Mużakowski - przepiękne miejsce, położone w części po stronie polskiej (ok. 800ha), w części po niemieckiej, przedzielone Nysą Łużycką. Na powierzchni blisko 1000 ha rozciąga się park krajobrazowy, jeden z najznakomitszych przykładów sztuki ogrodowej XIX w. Swoje powstanie zawdzięcza księciu Hermannowi von Pückler, właścicielowi tych dóbr, postaci barwnej, ogrodnikowi z zamiłowania ("Szkice o krajobrazie i ogrodnictwie", 1834), ale i hulace.  Prace nad ogrodem rozpoczęto w 1815, a zakończono dopiero w połowie lat 40-ych XIX w. nie zrealizowawszy projeku księcia do końca. Przerwanie prac było uwarunkowane problemami finansowymi właściciela i koniecznością sprzedaży majatku. Kolejny właściciel, Fryderyk Niderlandzki, kontynuował na szczęście w II poł XIX w. realizację projektu Pücklera i znacznie rozbudował park. Po zakończeniu wojny w 1945 r. terytorium parku zostało podzielone naturalną granicą -Nysą Łużycką - na część lewobrzeżną niemiecką z pałacem starym i nowym i prawobrzeżną polską. W Parku znajdują się wyznaczone szlaki piesze, rowerowe i konne. Wędrując po nich możemy podziwiać bezkresne łąki, majestatyczne drzewa, kręte dróżki, mostki, malownicze jeziora i rzeki. I wydaje sie, że wszystko jest dziełem natury a nie zaprojektowanym ogrodem krajobrazowym  autorstwa niemieckiego arystokraty.
I jeszcze jedno: w 2004 r. Park Mużakowski został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Chcąc dojechać do parku najlepiej kierować się na Łęknicę i tam przekroczyć granicę na Odrze. Kilkaset metrów za  Odrą znajduje się duży parking, z którego w kilka minut dojdziemy do starego pałacu (obecnie mieści się tam m.in. informacja turystyczna, niemiecki USC) i nowego pałacu (fot. 1). W tym obiekcie znajdują się sale muzealne i sklep z pamiątkami. Zainteresowanych czeka jeszcze jedna atrakcja - wyjście na wieżę, skąd można podziwiać parkowe kompozycje.
Po zwiedzeniu Bad Muskau proponuję rozważyć jeszcze wizytę w Görlitz - miasto jest bardzo ładne, mnóstwo w nim historycznych obiektów, myślę, że niewiele osób wie, że to miasto, w którym zachowało się najwięcej zabytków (o tym mieście pisałam już wcześniej w poście: http://podrozebliskieidalekie.blogspot.com/2011/09/nie-tylko-przejscie-graniczne-gorlitz.html).

środa, 7 września 2011

Spotkanie z czeskim renesansem - Nove Mesto nad Metuji (Czechy)



Dla tych, którzy zmęczyli się już wędrówkami po Skalnym Mieście, mam propozycje odwiedzenia oddalonego o kilkanaście km miasteczka Nove Mesto nad Metuji, założonego w 1501 r. Zmotoryzowani mogą zaparkować bezpośrednio na rynku i rozpocząć zwiedzanie od zamku. Renesansowy zamek jest bezdyskusyjnie największą artakcją miasta, początkowo spełniał  funkcję obronną,  z czasem, wielokrotnie przebudowywany, zatracił ten charakter. Dziś zobaczymy czteroskrzydłowy obiekt w barokowym stylu z dominującą nad miastem wieżą Maselnicą. Jeżeli dysponujemy czasem, zachęcam do obejrzenia wnętrz utrzymanych w stylu secesji i art deco, w których eksponuje się także dzieła malarzy czeskich.Interesujące  jest również założenie ogrodowe, również w stylu włoskiego renesasu. Do części ogrodów trzeba przejść dobudowanym drewnianym zadaszonym mostem długości ok 40 m. (fot.). Zamek położony jest przy prostokątnym rynku otoczonym renesansowymi kamieniczkami z arkadowymi podcieniami. jedną ze ścian zdobią budynki z ciekawymi szczytami, tzw. jaskółczymi  ogonami (fot.). Interesujący jest również ratusz z herbem miasta i zegarem słonecznym, kolumna Maryjna z 1696 r., zbudowana jako wyraz wdzięczności za uratowanie przed zarazą. Również kosciół św. Trójcy z 1519 r. wart jest obejrzenia - w jego wnętrzu można podziwiać barokowy ołtarz, organy i freski. Zachęcam do odwiedzenia tego miasteczka, warto poczuć atmosferę tego miejsca, pospacerować po rynku, posłuchać koncertu muzyki klasycznej w ogrodach zamkowych, wstąpić do jednej z licznych restauracji i winiarni usytuowanych przy rynku. (Jako ciekawostkę dodam, że portal http://www.gazeta.pl/ wymienił tę miejscowość jako jedną z dziesięciu miasteczek czeskich wartych odwiedzenia, obok np. Litomyśla, Telcza, Kutnej Hory i in.).

wtorek, 6 września 2011

Piękno Skalnych Miast - tuż za granicą Polski






Dzisiejszy cel naszej wyprawy - Teplicko-Adrszpaskie Skalne Miasto - znajduje się w Czechach, kilkanaście km za przejściem w Kudowie (Nachod). Są to młodsze formacje skalne w prównaniu do Czeskiego Raju, który położony jest kilkadziesiąt km dalej na południe.  Obejrzenie każdej z tych formacji skalnych zajmuje około 2-3 godzin, na jeden dzień jest to plan dość ambitny ale wykonalny. Kto preferuje wolniejsze tempo, może zarezerwować sobie w okolicy nocleg w licznych pensjonatach czy hotelikach i rozłozyć plan zwiedzania na dwa dni (w okolicy znajduje się sporo innych atrakcji turystycznych, chociażby leżące nieopodal miasteczko Nove Mesto nad Metuji, o którym mowa będzie w następnym tekście, a gdzie można zwiedzić zamek, rynek, zjeśc obiad w jednej z restauracji na rynku).
Adrspach to Skalne Miasto, jedno z największych i najpiękniejszych w Europie, to najpiękniejsza część Gór Stołowych, a zarazem magnes, który przyciąga turystów w Sudety.  Skalne Miasto Adrspach jest wyjątkowym miejscem. Poprowadzona jest tam trasa okrężna, która liczy sobie około 4 km i jest bardzo dobrze oznakowana i opisana. Mimo mnogości i stosunkowo dużych rozmiarów skał należy dodać, że pokonanie wytyczonych tras nie przysparza żadnej grupie wiekowej większych trudności.
Powstałe z piaskowca płytowego formy skalne malowniczo i wspaniale wyrzeźbione przez Naturę sprawiają monumentalne wrażenie. Znajdziemy tutaj skalne wodospady, piękne szmaragdowe jezioro starej piaskarni otoczone różnobarwną roślinnością oraz górne jeziorko, gdzie ciekawą atrakcją jest przepływ wieloosobowymi tratwami. Tuż za kasą, przed wkroczeniem w miasto skał, przechodzimy obok wyrobiska po byłej piaskowni zalanego wodą, w której odbijają się okoliczne skały i drzewa (fot.).
Droga prowadzi przez las, w którym co rusz napotykamy na ciekawe formy skał. Oglądamy Fotel Karkonosza, Fotel Babci, Głowę Cukru, a po prawej stronie w odnodze szlaku blisko siebie znajdują się Organy i Chełm. Skały stają się coraz wyższe i wypierają z krajobrazu drzewa - to znak, że zbliżamy się do Gotyckiej Furty, która dawniej pełniła funkcję głównego wejścia do Skalnego Miasta. Przez wąskie przejścia i po kładkach z desek idziemy między pionowymi skałami, mijamy m.in. Rynek Słoni, popiersie Goethego, a następnie docieramy do Małego Wodospadu i Wielkiego Wodospadu. Idąc dalej szlakiem ogądamy Kochanków (fot.), Żółwie, Starostę i Starościnę, przeciskamy się wąską Mysią Dziurą, za którą  stoi Pianino Karkonosza. Wszystkie skały wywieraja ogromne wrażenie na zwiedzających, dlatego zdecydowana większość turystów decyduje się na  odwiedzenie rónież i Teplickiego Skalnego Miasta, położonego około 2-3 km od Adrszpachu. Można dotrzeć do niego na piechotę, żółtym szlakiem lub dojechać samochodem (przed kasami znajduje się bardzo duży płatny parking). Również i tu zobaczymy liczne interesujące formy skalne, jak np. Skalna Korona (symbol Skał Teplickich), Wieża Strażnicza, Topór Rzeźniczy, Mnich i wiele innych. Naszą wycieczkę proponuję rozpocząc od wejścia na szczyt ruin zamku Strzemię, skąd rozciąga się przepiękna panorama (z uwagi na liczbę schodków do pokonania jest to propozycja dla osób z dobrą kondycją:-)). Idąc niebieskim szlakiem co chwila mijamy jakąś skałę, o których informacje zamieszczone są obok w kilku językach. Teplickie Skalne Miasto różni się od Adrszpaskiego, ale każde z nich ma swój urok i trudno byłoby wskazać, które z nich jest piękniejsze.

sobota, 3 września 2011

Weekend nad Bałtykiem





Ponieważ wróciła letnia pogoda, wiele osób, szczególnie ci, którzy albo nie mieli w tym roku albo zapomnieli już o urlopie, powraca myślami do miejsc wypoczynku letniego.  Zapraszam więc nad Bałtyk, na wyspę Uznam (a właściwie Usedom, ponieważ wybierzemy się na niemiecką stronę wyspy). Z południa Polski odległość jest znaczna, ale proponuję wziąć pod uwagę przejazd autostradami przez Niemcy, tylko ostatni odcinek trzeba pokonać drogami lokalnymi, ale są one w bardzo dobrym stanie, więc nie jest to specjalną przeszkodą. Ja zatrzymalam się w Heringsdorf - jednym z trzech - obok Ahlbeck i Basin -  najbardziej znanych kąpielisk nadbałtyckich. Heringsdorf zostało bardzo bogato wyposażone przez naturę. Miejscowa plaża posiada długość 3,5 km i dorównuje "urodzie" polskiej plaży ze Świnoujścia, która od kilku lat zajmuje czoowe miejsca w rankingach najpiekniejszych plaż Polski. Podobnie długa jest nadmorska promenada. Prawie niezauważalne są granice sąsiadujących „Cesarskich Kąpielisk” Ahlbecku i Bansinu. Z Heringsdorf można dojść plażą aż do Świnoujścia (tak czyni zresztą bardzo wielu turystów i kuracjuszy), zjeść obiad w jednej z licznych restauracji czy napić się kawy. Jako miejscowość wypoczynkowa Heringsdorf jest znany od 1825, kiedy to urzędowo został uznany za kąpielisko. W 1894 roku miejscowość uzyskała połączenie kolejowe ( Świnoujście – Heringsdorf). W 1927 roku w Heringsdorf, na głębokości 400 m, odkryte zostały bogate w radium solanki. Heringsdorf stał się modnym kąpieliskiem bogatych kupców, przemysłowców, arystokracji, osobistości ze świata teatru. W Heringsdorf przebywali nierzadko niemieccy cesarze Wilhelm I i WilhelmII oraz Austrii Franciszek Jóżef z żoną Sisi (wikipedia.de). W latach 90-ych XX w. zainicjowano tam szeroko zakrojoną akcję rewitalizacji zdecydowanej większości obiektów zabytkowych i efekty są imponujące. Z przykrością muszę stwierdzić, że kapieliska po niemieckiej stronie są o wiele piękniejsze niż np. Świnoujście. Wchodząc na tamtejsze molo przedstawia się nam bajeczny widok szerokiej, piaszczystej plaży i rozmieszczonych przy promenadzie hoteli i pensjonatów. Charakterystycznym elementem niemieckich plaż są kosze, które tradycją sięgają roku 1882, gdy na zamówienie pewnej starej damy, cierpiącej na artretyzm wykonano kosz w formie krzesła trzcinowego z zadaszeniem z cienkiego płótna (markiza), jako siedzenie ochronne przed wiatrem i słońcem. Wykonawcą kosza plażowego był nadworny mistrz koszykarski Wilhelm Bartelman z Rostocku. Do dziś w Heringsdorfie zachowała się fabryka koszy plażowych (wikipedia.de).
W Heringsdorf  istnieje bardzo bogata baza noclegowa i gastronomiczna, cały szereg hoteli, pensjonatów, niezliczona ilość kawiarenek, restauracji. Ja skorzystałam z usługi tzw. Ferienwohnung, czyli samodzielne mieszkanie do dyspozycji na okres urlopu. Oferta w porównaniu z hotelami bardzo korzystna cenowo, standard mieszkań wysoki, położenie 200-300 m od morza, jedynym mankamentem dla niektórych może być konieczność samodzielnego przygotowania śniadania :-). Miłośnikom muzyki klasycznej podpowiadam, że jeżeli wybierzecie się tam w końcu września - początku października, macie doskonałą okazję posłuchać wielu dobrych koncerów, bowiem w tym czasie odbywa się tam festiwal muzyczny. Generalnie  uważam pomysł spędzenia weekendu nad Bałtykiem wczesną jesienią za bardzo trafny i wszystkim polecam.