reklama

wtorek, 21 sierpnia 2012

Barcelona Gaudiego

Barcelona - stolica Katalonii i drugie co do wielkości po Madrycie miasto Hiszpanii. Miasto zamieszkuje prawie 1,5 mln mieszkańców, położone nad morzem Śródziemnym w północno-wschodniej części Hiszpanii, w regionie autonomicznym Katalonia. Barcelonę można zaliczyć do grupy najpiękniejszych miast Europy. Na każdym kroku można spotkać zabytkową architekturę, urokliwe uliczki i parki, jednak chyba najbardziej znaną wizytówką tego miasta jest secesyjna architektura (modernisme Catalani) i nazwisko architekta Antonio Gaudiego…
Sagrada Familia to zaprojektowana przez słynnego architekta niepowtarzalna secesyjna świątynia rzymskokatolicka. Wciąż nieukończony symbol Barcelony…




Jej budowa trwa już około 130 lat, została zapoczątkowana w 1882 r. i ciągnie się do dzisiaj. Planowanie ukończenie ma nastąpić w 2030 r., dokładnie 100 lat po śmierci Gaudiego, który zwykł mawiać: "Mojemu klientowi się nie śpieszy". W chwili śmierci architekta budowa była ukończona w 25%. Wolą samego mistrza było ukończenie świątyni jedynie z prywatnych datków sponsorów. Budowa nie jest zatem finansowana przez rząd. Jako pierwsza powstała fasada Bożego Narodzenia (1894-1930) zlokalizowana od wschodniej strony, od zachodniej strony ukończono fasadę Męki Pańskiej, łącznie z czterema wieżami (1976 r.). Wnętrze kościoła jest, poza kryptą gdzie pochowano Gaudiego, wciąż w budowie.
Do czasów współczesnych wzniesiono 8 z zaplanowanych 18 strzelistych wież, mierzących do 170 metrów wysokości. Wieże symbolizują 12 apostołów, 4 ewangelistów, Maryję oraz Jezusa (centralna i najwyższa). Po ukończeniu wieży poświęconej Jezusowi Sagrada Familia stanie się najwyższym kościołem na świecie.




Park Güell – również projektu Gaudiego - to najbardziej znany park Barcelony, mieści się w północno-centralnej części miasta, w dzielnicy El Carmel. Jego budowa rozpoczeła się w 1900 r., a zakończyła w 1914 r. Nie jest to zwykły park, już od wejścia można zobaczyć dziwaczne budowle, rzeźby i mozaiki. W zamyśle miało to być miasto-ogród wzorowany na angielskich przykładach, z blisko 60 luksusowymi rezydencjami, przestrzenią rekreacyjną, stróżówką, halą targową, placem-teatrem itp. Niestety projektu nie dokończono, prawdopodobnie inwestorów zniechęciła odległość od centrum Barcelony. Sprzedano tylko dwie parcele, na których zbudowano dom Gaudiego (dzisiaj muzeum) i rezydencję Casa Trias. Park od 1984 r. znajduje się na Liście światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO. Najciekawsze obiekty w parku to bogato zdobione schody wejściowe do sali kolumnowej, taras na dachu sali kolumnowej i wspomniane Muzeum Gaudiego, które wcześniej było jego domem.


W dzielnicy Eixample najsłynniejszą budowlą Gaudiego jest Casa Mila (mająca przydomek kamieniołom) – biały, majestatyczny budynek, wzniesiony 1906-1910, jedno z ostatnich „świeckich” projektów architekta.. jest to narożna pięciopiętrowa kamienica z dwoma dziedzińcami, falującą fasadą wykonaną z wapienia, przypominającą wzburzone morze i ozdobioną elementami inspirowanymi przyrodą. Fantastyczny jest dach z kominami pokrytymi kawałkami ceramiki, z którego rozciąga się piękny widok na całą dzielnicę.




Na głównej alei Eixample, którą dekorują piękne modernistyczne latarnie-ławki, umiejscowiony jest jeszcze jeden budynek autorstwa Gaudiego – Casa Batlo (powstawał w latach 1904-1906 na zamówienie arystokraty i przedsiębiorcy Josepa Batlo).  Budynek z piaskowca, bez prostych linii, z oknami o nieregularnych kształtach, pokryty mozaiką z motywami kwitnących nenufarów. Dom wieńczy fantazyjny dach z wieżą zakończoną trójwymiarowym krzyżem, pokryty kolorowymi, ceramicznymi kominami. Budynek sprawia wrażenie konstrukcji nieco infantylnej, baśniowej, po obejrzeniu wnętrza jednak okazuje się, że jest on bardzo ergonomiczny, przemyślany w każdym calu, bardzo wygodny i architekt zastosował tam najnowocześniejsze w tamtym czasie rozwiązania architektoniczne. Również zastosowana kolorystyka nie jest tam przypadkowa.
Zdaję sobie sprawę, że secesja katalońska nie wszystkim musi się podobać, jednak nie ulega wątpliwości, że przyczyniła się do spoularyzowania Barcelony wśród turystów i niewątpliwie nadaje jej kolorytu. Ja osobiście polecam obejrzenie tych oryginalnych i dojrzałych architektonicznie obiektów, a miłośników nieco „starszej”, tradycyjnej architektury zapraszam do lektury następnego postuJ.

(źródło: Zaręba D.: Katalonia. Barcelona, Costa Bava i Costa Dorada, Kraków 2010)